ယင္းမာပ်ံ႕သင္းေတာ္သလင္းႏွင့္ ဆင္ယင္ႏႊဲေပ်ာ္ ေလွသဘင္ပြဲေတာ္ ======================================

ယင္းမာပ်ံ႕သင္းေတာ္သလင္းႏွင့္ ဆင္ယင္ႏႊဲေပ်ာ္ ေလွသဘင္ပြဲေတာ္
======================================

ေတာ္သလင္းသည္ ျမန္မာျပကၡဒိန္၌ ဆ႒မေျမာက္ လျဖစ္ၿပီး မိုးရာသီတြင္ပါဝင္သည္။ ပုဂံေခတ္ကပင္ ေတာ္သလင္းဟု ေခၚေဝၚေရးသားခဲ့ၾကသည္။ ပုဂံ ေခတ္ထိုး ေက်ာက္စာမ်ား၌ထိုလကို ''တ္သႅင္၊ တာ္သႅင္၊ တာ္သလင္၊ တာဝ္သႅာင္'' ဟုအမ်ဳိးမ်ဳိးေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။ အင္းဝေခတ္တြင္မူ ယင္းလကို ''သစ္ဆင္းလ''ဟုလည္း ေခၚေဝၚၾကပါသည္။

ေတာ္သလင္းလအဓိပၸာယ္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ က်မ္းျပဳ ဆရာေလွသင္းအတြင္းဝန္က ''ပုရိသာနံ ေတာသိတံု အလႏၲိ ေတာသလံ''ဟုလည္းေကာင္း၊ ''ကႆကာနံ ေတာသိတံု အလႏၲိ ေတာသလံ'' ေယာက်ာ္းတို႔ကို ႏွစ္သက္ေစျခင္းငွာ စြမ္းႏိုင္ေသာလ သို႕မဟုတ္ လယ္ လုပ္သားတို႔ကို ႏွစ္သက္ေစျခင္းငွာ စြမ္းႏုိင္ေသာလဟု ဝိျဂိဳဟ္ဖြင့္ပါသည္။

ျမန္မာလအမည္မ်ားစာအုပ္ကမူ ''ေတာ္''ဟူသည္မွာ ျမင့္ျမတ္သည္။ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္သည္၊ အထက္ ေကာင္းကင္ ျဖစ္သည္။ ''သလင္း''ကား 'သာလင္း'မွ ဆင္းသက္လာ၍ သာယာထြန္းလင္းသည္ဟု အဓိပၸာယ္ ရသည္။ အထက္ေကာင္းကင္တြင္ သာယာထြန္းလင္း ကာလဟု ယူႏိုင္ပါသည္။

ေတာ္သလင္းလသည္ အမည္ႏွင့္လိုက္ဖက္ေအာင္ ပင္ ေကာင္းကင္၌ မိုးသားမိုးတိမ္မ်ား ကင္းစင္၍ ၾကည္ လင္သာယာလ်က္ရွိေခ်သည္။ ဝါဆိုဝါေခါင္လမ်ားတြင္ မိုးၾကီးတတ္သျဖင့္ ထြန္းလင္းသာယာခြင့္မရဘဲ တပ္ ေခါက္ေနရေသာေနမင္းၾကီးမွာ အာကာေဝဟင္အဇဋာ ျပင္တြင္ တစ္ဖန္ျပန္လည္မင္းမူလာေခ်ျပီ။ ထိုသို႔ ေဒါင္း ဖန္ဝါေနမင္းၾကီးသည္ လင္းခ်င္တိုင္းလင္း၊ သာယာခ်င္ တိုင္းသာယာေနသျဖင့္ 'ေတာ္သလင္းေန ပုစြန္ေသ' ဟူ၍ ပင္ ဆိုၾကသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ဆို႐ိုးႏွင့္ညီေအာင္ အပူရွိန္ျပင္းသျဖင့္ ငါးငယ္၊ ပုစြန္ငယ္ကေလးမ်ား ေသၾကသည့္ရာသီလည္း ျဖစ္၏။

သကၠရာဇ္ ၈၈၉ ခုႏွစ္တြင္ စပ္ဆိုခဲ့ေသာ ရွင္အဂၢ သမာဓိ၏ သုဝဏၰသွ်ံသူေဌးခန္းပ်ဳိ႕တြင္ ''အခါခါ၊ မဂၤလာျဖင့္၊ တကာလူဗိုလ္၊ လြန္ၾကည္ညိဳ၍ ဝါဆို၊ ဝါေခါင္၊ ယဥ္ေဘာင္သစ္ဆင္း၊ ေတာ္သလင္းႏွင့္ သီတင္းကြၽတ္ေသာ္'' ဟုဖြဲ႕ဆိုထားသည္။ သကၠရာဇ္ ၉၃၁ ခုႏွစ္တြင္ေရးသည္ဟု ယူဆရေသာ မင္းရဲေက်ာ္စြာ ဧခ်င္းတြင္ ''ေခ်ာင္းသစ္တြင္မူ သဘင္ပန္းလု၊ ခါရတုျဖင့္ ေပ်ာ္မႈစံခင္း၊ ေတာ္သလင္းတံု၊ သစ္ဆင္း အခါ ေပ်ာ္ဘြယ္သာတည့္၊ ဗုိလ္ပါေထြျဖီး၊ သဘင္ၾကီး၌ မျငီးရႈရာ'' ဟု ေတြ႕ရပါသည္။ ၉၅၂ ခုႏွစ္ထိုး ေက်ာက္ ဆည္ျမိဳ႕ ေရႊသာေလ်ာင္းေက်ာက္စာတြင္ ''သကၠရာဇ္ သခ်ၤာ ကိုဝ္ရာငါဆယ္၊ စြန္သြယ္ႏွစ္ခု၊ ဥတုဝႆ၊ လကာသစ္ဆင္၊ ေတာ္သလင္ဆန္တက္၊ ယွစ္ရက္ပိတ ဟူနိယ္'' စသည္ျဖင့္ သစ္ဆင္းအသံုးကို ေတြ႕ရွိရပါ သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ သစ္ဆင္းလအသံုးကို ဒုတိယ အင္းဝ ေခတ္မွသာ အသံုးျပဳေၾကာင္း ေလ့လာမွတ္သားရ ပါသည္။ သစ္ဆင္း၏ အဓိပၸာယ္မွာ ''သစ္ေဖာင္ ဝါးေဖာင္မ်ား စုန္ဆင္းေသာလ''ဟု ေဝါဟာရလီနတၴ ဒီပနီက်မ္းက ဆိုသည္။ ျမန္မာလအမည္မ်ား စာအုပ္ ကမူ ''သစ္တိုင္ေလးတိုင္ျဖင့္ ေဆာက္ထားေသာ တန္ေဆာင္းစင္ျမင့္ေပၚမွ ေရေပၚပိုက္ကြန္ထဲသို႕ ခုန္ခ် ရေသာ သစ္ဆင္းပြဲက်င္းပသည့္လ''ဟု ေဖာ္ျပပါသည္။

ဤလရာသီတြင္ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ား တရိပ္ရိပ္ တက္လာသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရတတ္သည္။ ထိုအခါ မၾကာမီ မိုးရြာေတာ့မည္ဟု ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရြာခ်င္မွလည္း ရြာတတ္ပါသည္။ ရြာခ်င္လွ်င္ လည္း သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာခ်တတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္သလင္းမိုးကို အျငိဳးတႀကီးရြာေသာမိုး၊ ရြာမိလွ်င္ မစဲေအာင္ရြာေသာမိုးဟုရည္ရြယ္၍ 'ေတာ္သလင္းမိုး ကန္သင္းက်ိဳး' ဟူ၍လည္း ဆို႐ိုးရွိပါသည္။ လယ္မ်ားကို ဆည္ဖို႔ထားသည့္ ကန္သင္း႐ိုးပင္ က်ိဳးသြားေလာက္ ေအာင္ရြာသည္ဟု စာခ်ိဳးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသို့ လယ္ကန္သင္းမ်ား က်ိဳးေလာက္ေအာင္ သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာတတ္ၿပီး ရြာလွ်င္လည္း ေစြတတ္ေသာေၾကာင့္ 'ေတာ္သလင္းတိမ္ညဳိ စဖိုသည္ဆင္းရဲ မိုးမစဲ' ဟုလည္း ဆိုၾကျပန္သည္။

ေတာ္သလင္းလတြင္ 'ကန္ဆင္းမိုး'လည္း ရြာတတ္ ေၾကာင္း ေရွးလူႀကီးတို႔ဆိုမိန္႔သည္။ တနဂၤေႏြၿဂိဳလ္မင္း သည္ သိန္ရာသီ ဝါေခါင္လမွ ကန္ရာသီ ေတာ္သလင္း သို႔ ေျပာင္းခဲ့၊ေရာက္ခဲ့ျခင္းကို အစြဲျပဳ၍ ကန္ဆင္းမိုးဟု ေခၚေဝၚေၾကာင္း မွတ္သားရပါသည္။ ကန္ဆင္းမိုးသည္ သႀကၤန္တက္သည့္ေန႔မွ ၁၅၄ ရက္ လြန္ေျမာက္သည့္ ရက္တြင္ ရြာျမဲျဖစ္သည္ဟု ေရွးထံုးရွိပါသည္။ ႏွမ္းႀကီး ႀကဲရန္အတြက္ အဓိကအားထားရေသာမိုးဟု မန္လည္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မာဃေဒဝလကၤာသစ္တြင္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။

ေတာ္သလင္းသည္ ကန္ရာသီျဖစ္၍ ဆယ့္ႏွစ္လ ရာသီတြင္ လက္တစ္ဖက္ကေကာက္ဆုပ္ လက္တစ္ဖက္ ကဆီမီးတိုင္ကုိင္လ်က္ ေလွစီးေသာမိန္းမငယ္၏ပံုျဖင့္ ကိုယ္စားျပဳ၏။ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ လျပည့္ဝန္းသည္ ျပဳဗၺဘျဒပိုဒ္ နကၡတ္ႏွင့္ ယွဥ္ျပိဳင္မြန္းတည့္၏။ ရာသီ ပန္းမ်ားမွာ အင္ၾကင္းပန္းႏွင့္ ယင္းမာပန္း မ်ားျဖစ္ၾက ၏။ ပန္းလုသဘင္ဟုေခၚတြင္ေသာ ေလွျပိဳင္ပြဲႏွင့္ သစ္ဆင္းပြဲတို႔သည္ ထိုလ၏ရာသီပြဲေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾက သည္။ ေန႔တာ အနည္းငယ္ရွည္၍ ညတာတိုေသာလ လည္းျဖစ္၏။

'ကန္ရာသီအခ်ိန္တြင္းမို႕၊ ေရႊရင္းတဲ့ မာငံု၊ ၿမိဳင္ ေဟမာသာနန္းက၊ သုတ္ျဖန္းေလယူျဖန္႔၊ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ထံု၊ တိမ္စြန္ဘံု၊ ေရာင္ဟုန္လွ်ံပ၊ လမင္းေသာ္တာႏွင့္၊ အဘဒၵာေရာင္လွ်ံညီးငယ္၊ နီးသည့္ကာလ' ဟု ဆိုအပ္ ေသာ ျပဳဗၺာဘျဒပိုဒ္နကၡတ္သည္ လမင္းႏွင့္အၿပိဳင္ထြန္းပ ေသာ ေတာ္သလင္းလတြင္ ေက်းရြာအလိုက္၊ အသင္း အဖြဲ႕လိုက္၊ ေလွၿပိဳင္ပြဲကို အၾကိတ္အနယ္ယွဥ္ၿပိဳင္ေနခ်ိန္ တြင္ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အားေပးသူမ်ားကလည္း တက္ၾကြစြာဆူညံေအာ္ဟစ္အားေပးလ်က္ရွိပါသည္။ အိုးစည္ဗံုေမာင္း အကအခုန္မ်ားျဖင့္ အားေပးျခင္း ကလည္း ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ားအတြက္ စိတ္စြမ္းအင္တိုးေစသည့္ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ေပသည္။

ေလွျပိဳင္ပြဲသဘင္ကို ပန္းလုသဘင္၊ ေရပြဲသဘင္၊ ျမစ္ယံပြဲစသည္ျဖင့္ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေခၚၾကသည္။ ျပိဳင္ပြဲကို ေတာ္သလင္းလဆန္းရွစ္ရက္၊ လျပည့္ေန႔၊ လျပည့္ေက်ာ္ရွစ္ရက္၊ လကြယ္ေန႔မ်ား၌ က်င္းပေလ့ရွိ သည္။ ထိုျပိဳင္ပြဲတြင္ ေလွာ္ကားေလွေတာ္ၾကီး၊ ေလွာ္ကားေတာ္၊ ေလွာ္ေလွေတာ္၊ ခတ္ေလွေတာ္၊ ေလာင္းေလွေတာ္၊ ရဲေလွစသည္တို႔ကို အမ်ဳိးအစား အလိုက္ ၿပိဳင္ဆိုင္ေစျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းေလွပြဲသဘင္ ကို ျမန္မာဘုရင္မ်ား လြန္စြာႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးေတာ္မူၾက၍ ဘုရင္ႏွင့္တကြ ေလွာ္ကားမွဴးၾကီးမ်ား ၾကပ္မတ္၍ခင္း က်င္းၾကပါသည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဗုိလ္ပါ၊ မွဴးမတ္မ်ားျခံရံလ်က္ ျပည္ၾကီးမြန္မည္ေသာ ဘုရင့္ေရႊေလွေတာ္ၾကီးေပၚ၌ ေလညႇင္းခံကာ ေလွ သဘင္ပြဲကို ရႈစားေတာ္မူပါသည္။

ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ ထြက္ၾကြရႈစားေတာ္မူေသာ ေလွပြဲ သဘင္သည္ လြန္စြာၾကီးက်ယ္စည္ကားလွေပသည္။ ေရွးျမန္မာမင္းတို႔အဆက္ဆက္က အစဥ္အလာမပ်က္ ဘဲ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးစြာက်င္းပလာခဲ့ေသာ ပြဲေတာ္ တစ္ခု ျဖစ္ေပသည္။ ေရွးကျမန္မာေလွေတာ္သားတို႔ သည္ တက္ေရး(၃၇)ခ်င္း၊ ေလွာ္ခ်င္းမ်ားကို ေကာင္းစြာ တတ္ေျမာက္ကြၽမ္းက်င္မွသာ ေလွေတာ္ကိုေလွာ္ခြင့္ ရၾကေပသည္။

တက္ေရး(၃၇)ခ်င္းမွာ
၁။ ဘုရားရွိခိုး ၂။ ေရႊေလာင္းခ်ီ
၃။ ေရႊေလာင္းထြက္ ၄။ ေရႊေဖာင္ယွဥ္
၅။ တက္ေကာက္ ၆။ တက္ေျမႇာက္
၇။ တက္တန္း ၈။ တက္ေစာင္
၉။ တက္ေထာင္ ၁ဝ။ တက္ယွက္
၁၁။ တက္ဝွက္ ၁၂။ တက္ခပ္
၁၃။ တက္လွ ၁၄။ အိမ္မိုးေျခတင္
၁၅။ စင္ေရာ္သုတ္ ၁၆။ စင္ေရာ္ဝဲ
၁၇။ ဝမ္းဘဲေတာင္ျဖန္႔ ၁၈။ ဝမ္းဘဲကန္
၁၉။ လက္ျမန္ ၂ဝ။ ေခၚေတာ္မူ
၂၁။ နတ္သမီးပန္းခိုး ၂၂။ နတ္သမီးပန္းဆြတ္
၂၃။ နတ္သမီးပန္းလွမ္း ၂၄။ နတ္သမီးပန္းေတာင္း
၂၅။ သန္လ်က္ထမ္း ၂၆။ ေဆးေတာ္ထိုး
၂၇။ ရာဇမတ္ႀကီး ၂၈။ ရာဇမတ္ငယ္
၂၉။ ေနေရာင္ကာ ၃ဝ။ ေနေရာင္ျပ
၃၁။ တင္းတိမ္ရံ ၃၂။ တင္းတိမ္လွစ္
၃၃။ သုံးခ်က္ေပါက္ျမန္ ၃၄။ စံပယ္ငုံ
၃၅။ ဆင္စြယ္ဝန္းယွက္ ၃၆။ ကိႏၷရာေတာင္းယွက္
၃၇။ ေရႊငွက္ေတာ္ခတ္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ေလွျပိဳင္ပြဲေတာ္ ဆင္ႏႊဲၾကမည့္ ေလွေတာ္သားတို႔သည္ ျပိဳင္ပြဲက်င္းပရာျမစ္ကမ္းပါး၌ ဝံ့ဝံ့ၾ<ြကားၾ<ြကားျဖစ္ေနၾက သည္။ ဒိုင္လူၾကီးမ်ားထံ အစစ္အေဆးခံၾကရသည္။ ျပီးလွ်င္ျမစ္ျပင္သို႔ အသီးသီး ထြက္ခြာလာၾကသည္။ ေလွၿပိဳင္ပြဲေတာ္ကို ၾကည့္ရႈေနၾကသည့္ လူထုပရိသတ္ ထံေမွာက္ ေရာက္ၾကေသာအခါတြင္ တက္ေျမႇာက္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ကာ ေလွေတာ္သံကို သီဆိုက်ဴးရင့္ၾကရေလ သည္။ ေရွးျမန္မာတို႔၏ ေလွေတာ္သံမ်ားမွာ ေအာက္ပါ အတိုင္းျဖစ္ပါသည္။

''ေရႊတုံး ေလွေတာ္ ေရေပၚပ်ံဝဲပါလို႔၊
နဒီဧရာထဲမွာလ ေအာင္ပြဲေတာ္ရ
ေလွေလွရန္ကင္းကိုလ အိုကြင္းပါၾက''

ဤသည္မွာ ေရႊတုံးအမည္ရွိေသာေလွေတာ္သား တို႔၏ သံျပိဳင္က်ဴးရင့္လိုက္ေသာ ေလွေတာ္သံျဖစ္ေပ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေလွေတာ္သားတို႔သည္ တက္ေရးကို အစြမ္းကုန္ျပၾကေပသည္။

''တိုင္းပုရျပည္ တည္တည္ေထာင္ထားပါတဲ့
ေရႊခဲေလွေတာ္သားဟာမို႕ ျပည္သူေလအမ်ားရယ္ႏွင့္
ေလွာ္တက္ခ်ီလို႔ကိုယ္စီကိုင္ကာ စမ္းတယ္ေလး
ေရပန္းေတြေဖြး''

ဤသည္မွာ ေရႊခဲအမည္ရွိေသာေလွမွ ေလွေတာ္ သားတို႕၏ သံျပိဳင္က်ဴးရင့္လိုက္ေသာ ေလွေတာ္သံျဖစ္ ေပသည္။ တိုင္းပုရျပည္မွာ မႏၲေလးေရႊျမိဳ႕ေတာ္၏ေတာင္ဘက္၌ တည္ရွိေသာ အမရပူရျမိဳ႕ပင္ျဖစ္ေပ သည္။ သူတို႕၏နန္း အမရျပည္ေရႊဘုံကို ဂုဏ္တင္လိုက္ ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေနာက္သူတို႔သည္ တက္ ေရးကို အစြမ္းကုန္ျပၾကေလသည္။

''နတ္ျမားေလွေတာ္ ေပၚလာလွွ်င္ ခ်ဳိးမယ္ေလေလ့
ေရႊရစ္တံထိုးပါလို႕ တူ႐ိုးလား''

ဤသည္မွာနတ္ျမားအမည္ရွိေသာ ေလွေတာ္ သားတို႕၏ သံျပိဳင္က်ဴးရင့္လိုက္သည့္ ေလွေတာ္သံပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ေလွေတာ္သားတို႕သည္ ျပိဳင္ပြဲဝင္ၾကသည့္ အခါတြင္ ဤကဲ့သို႔ ေလွေတာ္သံကို သီဆိုက်ဴးရင့္ၾကရ ေပသည္။ ကိုယ္ရည္လည္း ေသြးၾကရသည္။ တက္ေရး ကို အစြမ္းကုန္ျပသၾကရေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ေပ်ာ္စရာ၊ အားက်စရာ၊ တက္ၾ<ြကစရာပင္ျဖစ္ေပသည္။ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ေကာင္းေသာ ျမန္မာ့႐ိုးရာဓေလ့ တစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။

ေတာ္သလင္းလ၏ ေလွပြဲသဘင္တြင္ ဘုရင့္ေလွ ေတာ္သားမ်ားႏွင့္ ဘုရင္ကခြင့္ျပဳေသာ အရပ္သား ေလွေတာ္သားမ်ားသည္ အုပ္စုလိုက္ေလွျပိဳင္ၾကရ၏။ ၿပီးလွ်င္ ဘုရင္၏ေလွာ္ကားကို ေရွ႕ဆံုး၌ထား၍ ရာထူး၊ ရာခံအလိုက္ ေလွေတာ္မ်ားလိုက္ပါေသာ ေလွတပ္ဖြဲ႕ ႀကီးသည္ ျမစ္ယံတြင္း၌ ေရစုန္ေရဆန္လွည့္လည္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေလွပြဲကို ျမစ္ယံပြဲဟုေခၚဆိုေၾကာင္း မွတ္တမ္းမ်ားအရသိရွိရပါသည္။

ယခုအခါ ျမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ား၌ ေလွျပိဳင္ပြဲေတာ္ကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း မက်င္းပၾကေတာ့ေခ်။ အခါအား ေလ်ာ္စြာသာ က်င္းပၾကေတာ႔သည္။ ပခုကၠဴၿမိဳ႕နယ္၊ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ အခ်ိဳ႕ေက်းရြာမ်ား၌သာ ျမန္မာ့႐ိုးရာဓေလ့ႏွင့္အညီ က်င္းပလ်က္ရွိေနသည္။ အမရပူရၿမိဳ႕ ေရႊၾကက္ယက္ ေလွဦးတိုက္ ေလွၿပိဳင္ပြဲ ေတာ္လည္း ရွိေနပါေသးသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ဆီးဂိမ္းၿပိဳင္ ပြဲတြင္ ျမန္မာတို႔သည္ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ပြဲ၌ ေရႊတံဆိပ္ အမ်ားဆုံးဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ကို ဝင့္ထည္ေစခဲ့ပါ သည္။

ဆီသည္ရြာစားဦးေအာင္ႀကီး၏ လူးတားကဗ်ာ ကလည္း ဤသို႔ ဆိုထားျပန္ပါ၏။

'ေလွခ်င္းေလွာ္ျပိဳင္၊ ခြင့္ေရးကိုင္၍၊ ေလးတိုင္တန္ ေဆာင္း၊ မျမင့္ေထာင္းကို၊ နီေမာင္းပုဆိုး၊ ဝွဲဝွဲမိုးလ်က္၊ ပိုက္ႀကိဳးသြယ္ခံ၊ ဝန္းရံကာက်င္း၊ ခုန္ကာဆင္းေသာ္၊ မင္းမ်ားမွန္ဆု၊ ထြတ္ခံ႐ႈသည္'ဟု ဆိုထားသည္။

ေရွးျမန္မာမင္းတို႔ကိုယ္တိုင္ ေလွပြဲေတာ္ကိုၾကည့္႐ႈ ေတာ္မူၾကၿပီး ျမန္မာတို႔၏ ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္ကို ေလွျပိဳင္ပြဲက တစ္ဆင့္ျမႇင့္တင္ေပးနိုင္ရန္ ရည္သန္၍ ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ေလ႔လာသိရွိရပါသည္။ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ေလွသဘင္ပြဲေတာ္သည္ အမ်ဳိးသားေရး အႏွစ္သာရကို ေဖာ္ေဆာင္ေနၿပီး ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ကိုလည္း ထိန္းသိမ္းရာေရာက္ေပသည္။ ျမန္မာတို႔၏ စည္းလုံးညီညြတ္မႈႏွင့္ ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္ ေအာင္လံ မလွဲဟူေသာ ဇာတိမာန္စိတ္ထားတို႔ကို မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးျခင္း လည္းျဖစ္သည္။ တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီးတည္းသြား ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ေသြးစည္းညီညြတ္မႈပုံရိပ္ ကိုလည္း ျဖစ္ေပၚေစေသာ ေလွသဘင္ပြဲဆင္ယင္ႏႊဲသည့္ ေတာ္သလင္းလထူးလျမတ္အား ဂုဏ္ျပဳေရးသားအပ္ ပါသည္။
ေဒါက္တာေအာင္သန္း၀င္း(အေရွ႕တိုင္းပညာ)

သတင္းမ်ားကိုဆုံးေအာင္ဖတ္တ့ဲ အတြက္ေက်းဇူးပါ